แนวทางการพัฒนาพฤฒิพลังเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน

Abstract

การพัฒนาประเทศสู่ความมั่งคั่งและยั่งยืนจะต้องให้ความสำคัญกับการพัฒนาทุนของประเทศที่มีอยู่ให้มีประสิทธิภาพ และมีพลังในการขับเคลื่อนการพัฒนาประเทศ จากรายงานของสหประชาชาติ ในปี ค .ศ .2012 คาดว่าจำนวนผู้สูงอายุในอีก 10 ปี ข้างหน้าจะเพิ่มสูงขึ้นจากระดับปัจจุบันอีก 200 ล้านคน เป็น 1,000 ล้านคน และจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวไปที่ระดับ 2,000 ล้านคน ในปี 2050 สำหรับประเทศไทยเริ่มก้าวเข้าสู่สังคมผู้สงอายุ ในปี พ.ศ.2547 และคาดว่าจะเป็นสังคมผู้สูงอายุโดยสมบูรณ์ ในปี พ.ศ.2568 ในอดีตผู้สูงอายุมีบทบาททางเศรษฐกิจและสังคมมาก ผู้สูงอายุเป็นผู้นำและเป็นที่เคารพของผู้คนในชุมชน ต่อมา เมื่อมีการผลิตที่เน้นตลาดแรงงานมีระบบการศึกษาที่เป็นทางการ ประกอบกับการพัฒนาองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่อธิบาย ให้เห็นถึงความทรุดโทรมทางร่างกายและจิตใจของสูงอายุล้วนส่งผลในแง่ลบให้ผู้สูงอายุว่าเป็น “วัยพึ่งพิง”หรือ“วัยถดถอย” ต่อมาองค์การอนามัยโลก (WHO, 2002) มีแนวคิดพฤฒิพลัง ซึ่งเป็นแนวคิดภาวะสุขสมบูรณ์ของผู้สูงอายุโดยมีเป้าหมาย คือ คุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุทั่วโลก โดยคาดว่าภาวะพฤฒิพลังเป็นหนทางที่จะแก้ไขปัญหาที่จะเกิดขึ้น จากการเพิ่มจำนวนของ ประชากรผู้สูงอายุทั่วโลก การพัฒนาประชากรผู้สูงอายุให้เป็นบุคคลที่มีศักยภาพสามารถพึ่งพิงตนเองได้ และใช้ความรู้ความสามารถ ทำประโยชน์แก่สังคมได้ การก้าวเข้าสู่วัยผู้สูงอายุที่มีพฤฒิพลังได้นั้นต้องได้รับการฝึกฝนในการทำงานอย่างต่อเนื่องและมีโอกาส เรียนรู้ตลอดชีวิตทุกรูปแบบ ตลอดจนมีส่วนร่วมในสังคมในฐานะทรัพยากรที่มีคุณค่าสามารถนำพลังมาเป็นประโยชน์ในการ ขับเคลื่อนและพัฒนาท้องถิ่น สังคมและประเทศชาติได้ต่อไป